Dag 18 Harding Icefield to the Exit Glacier hike

Vandaag gaan we een mooie wandeltocht maken naar de Exit glacier. Ik heb hier zelf naar uit gekeken, het moet een hele mooie tocht worden. We rijden vandaag ook naar Soldotna. Daar slapen we 3 nachten dus dat betekend ook koffers inpakken. Eerst dus ontbijten bij onze kruela d'fill en daarna auto inladen. Met vol bepakte auto rijden we rustig naar het visitors center van het harding icefield. We vragen aan haar de nodige info om te bepalen wat we doen. Meningen waren iets verdeelt, te kort eten mee etc. wat te doen. Als we terug gaan om eten te halen wordt het te laat. We besluiten om gedeelte op te lopen en te zien of het de moeite waard is.
Uit info van internet afgelopen maanden weet ik dat het prachtig moet zijn.




Net als altijd is het begin saai, je loopt in de begroeiing en daardoor is het voor de jongens saai. We komen opeens een berg marmot tegen die geen vrees heeft voor ons. Hij eet in het wandelpad gewoon zijn vegetatie op en moet na 20 foto's gewoon worden weggejaagd. Ook leuk om te zien. We vervolgen onze weg en komen steeds meer uit de begroeiing. De marmotten komen we herhaaldelijk tegen en het wordt mooier en mooier. Zo nu en dan krijgen we steeds meer te zien van de Exit glacier die als maar groter wordt. We lopen steeds naast en boven de glacier en de vergezichten zijn prachtig over de ijsvlakte heen.                                      

Het wordt weer iets kouder en stoppen om water te drinken op een mooie plek. We eten een zak M&Ms weg als voedsel. Je haalt hier genoeg energie uit vandaan om verder te gaan. Het is best een stevige klim. De vrouw in het visitors center had al gezegd het is geen wandeling maar een echte hike. Je merkt dat de energie van de jongens toe neemt na het verlaten van de vegetatie. Het wordt spannender om te lopen en we weten dat de heenweg 4 mile is dus 6.66km alleen de heenweg. We gaan tot ongeveer 1067mtr hoogte en klimmen dus 950mtr voor de liefhebbers is dat een gemiddelde stijging van 14,4%. Kan niet anders zeggen dat is pittig.
We komen onderweg een aantal hikers tegen waar we mee aan de praat raken en die vertellen wat je na de hut nog kan zien en hoe mooi het daar is.
Nu weten we in ieder geval dat er een hut staat als richtpunt.

We lopen door sneeuw over rotsen en weide. Je kan niet beschrijven hoe dat is. Daarbij de manier van lopen en de verzichten daarbij is kippenvel gevoel. De Exit glacier wordt steeds maar breder en witter, bovenop moet het een gigantische sneeuw vlakte zijn die uitloopt in diverse glaciers. Wij hebben natuurlijk met de boot voor de Holgate glacier gestaan en die heeft zijn oorsprong uit deze ijsvlakte vandaan. Hij loopt uit in minimaal 30 andere glaciers. We zien opeens tegen een donkere stenen berg een hut staan. Als je moet zoeken zie je hem bijna niet, hij is goed in schutkleur gemaakt. We hebben nu een richtpunt om naar toe te lopen. Vooral voor onze kleinste man is dit lekker. Hij doet het prima en kan zich weer ergens op focussen. Bij de hut aangekomen raken we aan de praat met een groepje dat alle nationaliteiten heeft. Verademing om mee te maken op deze plaats. Nederlanders met Colombianen, Mexicanen, Italianen en Amerikanen. De jongens krijgen complimenten over hun prestaties. We lopen daarna nog iets verder om het ultieme aanzicht te mogen aanschouwen. Hier zouden we de hele dag kunnen zitten om alleen maar te kijken.

Dit gaan we nooit meer zien. Alles zit mee, het weer is prachtig. De toppen scherp zichtbaar en de verse sneeuw glinstert je tegemoet. Er lopen nog wat schapen op deze hoogte, maar meer dieren zie je niet. Hoe lang je ook wilt blijven we zullen ook weer en keer naar beneden moeten. Het doet pijn om dit gebied te verlaten, zo iets als dit zal ik waarschijnlijk niet meer meemaken. Ik ben blij dat we deze hikingtrail hebben genomen en de verhalen hierover zijn correct. Als je hier bent moet je hem lopen. We aanvaarden dus de terugtocht met beetje tegenzin. Misschien maakt een zwarte beer de daling nog een beetje goed. De kids vliegen er over en moeten herhaaldelijk worden geremd. Uiteindelijk komen we weer beneden en hebben de tocht in 5½ uur gelopen heen en terug. Kan niet anders zeggen dat is heel knap. In het visitorscenter vertelde ze dat je tussen de 6 en 8 uur nodig zou hebben. Met onze kids en vooral Thijmen is deze trip dus zeer strak gedaan.

Na de auto weer te hebben gevuld met mensen zijn we de 95 mile naar Soldotna gaan rijden. We kwamen daar tegen zevenen aan en zijn na het inchecken gaan eten bij een Mexicaans restaurant. Dit op aanraden van het Aspen hotel. Je gelooft je ogen niet betreft hygiëne. Je moet er niet bj nadenken. Gewoon je bord leeg eten. De Alaskanen nemen het niet zo nauw met de regels die bij ons thuis zo normaal zijn. Na het eten zijn we nog even op de kamer de verhalen van de vorige dagen gaan plaatsen in het logboek en doet verder ieder iets voor zich zelf. Op naar de volgende dag die iets rustig zal zijn. We hebben niet echt iets gepland, wilde het hier rustig houden. Lekker naar bed en dromen van het mooie van de dag.